Opis MAKA

 

Ogólny opis i charakterystyka jachtów MAK 707

Jacht bardzo szybki i ostro chodzący do wiatru. Dla tych, którzy lubią żeglować szybko, ale i wygodnie – ma sporo miejsca w kokpicie i w kabinie.

 

images Mak 707 - schemat

 

Specyfikacja techniczna:
powierzchnia żagli – 23 m2
długość – 707 cm
szerokość – 250 cm
zanurzenie minimalne – 24 cm
zanurzenie maksymalne – 135 cm
wysokość w kabinie – 150 cm
ilość koi – 4
maksymalana ilość załogi – 6
rodzaj miecza – obrotowy
masa miecza – 100 kg
masa balastu – 80 kg
rodzaj silnika – zaburtowy
moc silnika – 6 – 8 KM

Wymagane uprawnienia: żeglarz jachtowy (wg obecnych przepisów – nie jest wymagane).

Podstawowe informacje o jachcie
Mak 707 to słynna konstrukcja Henryka Jaszczewskiego. W obliczu nowych, komfortowych jednostek jej ergonomia wnętrza i rozwiązania techniczne nie zapewniają załodze takiej wygody i komfortu jak w przypadku choćby Sasanki 660. Maki 707 są to jachty starsze, żeglujące wiele lat, co za tym idzie nie posiadające na ogół standardowego na nowoczesnych jachtach osprzętu jak np. patent do kładzenia masztu, kabina wc, zlew w kambuzie, radio CD, itp.

Znakomicie jednak sprawdzają się na rejsach dla młodzieżowej czy studenckiej załogi albo na rejsach weekendowych na przykład na Zalewie Zegrzyńskim, gdzie alternatywę stanowi pływanie na bezkabinowej omedze.

W jachcie może nocować 6 osób. W kabinie dziobowej jest dwuosobowa koja, w mesie są trzy koje, w tym jedna rozkładana, tworząca koję podwójną i jedna hundkoja.
W zależności od rodzaju zabudowy mogą występować różnice – np. dwie hundkoje zamiast jednej lub hundkoja z koją dwuosobową.

Przykładowe wyposażenie jachtu
– żagle: fok, grot

– kambuz: kuchenka 2-palnikowa, butla gazowa (3 kg), sztućce, duży nóż, garnki nierdzewne, patelnia, czajnik, deska do krojenia, durszlak, zastawa stołowa: talerze płaskie i głębokie, 2 miski do sałatek, komplet kubków (tylko na Wielkich Jeziorach Mazurskich)

– środki ratunkowe

– podręczna skrzynka bosmańska, odbijacze, cumy, kotwica z liną, miska, wiadro, szufelka, zmiotka

– ubezpieczenie jachtu: OC, casco

 

Tyle z ogólnych opisów.

Natomiast nasz MAK 707 ochrzczony jako OMAR, jest jachtem wyposażonym w niezbędne środki do żeglugi śródlądowej przedstawione powyżej. Ponadto jacht wyposażony jest w wiele sprzętu dodatkowego umilających żeglugę i wypoczynek podczas rejsu. Takim sprzętem jest między innymi patent do kładzenia masztu. Jacht posiada również roller do foka. Rejs takim jachtem to czysta przyjemność.

OMAR przy kei w porcie Drawturu - Czaplinek OMAR przycumowany przy wyspie Bielawa - Jezioro Drawskie

Zdjęcia wykonane przez Włodka Matuszaka podczas ostatnich regat z okazji otwarcia sezonu żeglarskiego 2013.

Nazwa jachtu: OMAR

.

Co znaczy słowo: OMAR

.

Jedno z określeń, to: lek Omar – Omeprazolum

Wskazania: Choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy, również ze współistniejącym zakażeniem Helicobacter pylori. Refluksowe zapalenie błony śluzowej przełyku. Zespół Zollinger-Ellisona.

 

Inne określenie:

OMAR, to imię męskie pochodzenia arabskiego.  Najbardziej znanym OMAREM w historii arabsko-muzułmańskiej to: Umar ibn al-Chattab (Informacja zaczerpnięta z Wikipedii)

Umar ibn al-Chattab, także Omar (arab. عمر بن الخطاب) (ur. ok. 591, zm. 3 listopada 644 w Medynie) – od 634 drugi kalif, drugi z czterech zwanych później sprawiedliwymi, jeden z twórców potęgi imperium arabsko-muzułmańskiego.

Osobowość Umara
„Był wysoki jak wieża, silnie zbudowany i łysy. Zajmował się handlem, nawet jako kalif. Prowadził niezwykle skromny tryb życia: „miał tylko jedną koszulę i płaszcz, jedno i drugie bardzo połatane. Spał na łóżku z liści palmowych i nie kłopotał się o nic, prócz sprawy utrzymania czystości wiary.”
Teść Mahometa
Był teściem proroka Mahometa, który ożenił się z jego córką, Hafsą. Hafsa liczyła wówczas 20 lat i już była wdową – jej mąż poległ pod Uhud w 625. Według tradycji Umar przypadkowo natrafił na swoją siostrę Fatimę i jej męża, Saida, nawróconych już wcześniej na islam i słuchających sury XX („Ta ha”). Tak go poruszyły słowa Koranu, iż przyjął nową religię. Umar należał według tradycji do 7 „emigrantów”, którzy wraz z 7 „pomocnikami” (ansar) wynieśli proroka rannego w bitwie pod Uhud w niedostępne góry. Poparł wybór Abu Bakra na kalifa po śmierci proroka Mahometa w 632. Po rychłej śmierci Abu Bakra w 634 sam został wybrany kalifem. Pierwsi trzej kalifowie rezydowali w Medynie. Umar sprawował kalifat w latach 634-644.
Podbój Syrii
Oprócz pobudek religijnych, do podboju pchnęły Arabów względy ekonomiczne. Stosunkowo obiektywny Al-Balazuri (zm. 892) pisze, że Abu Bakr wzywając mieszkańców Arabii do „świętej wojny” rozbudzał w nich „pragnienie wojny i łupu, jaki można zdobyć na Grekach”. Działania przeciw Syrii (krajowi Asz-Szam) podjął już Abu Bakr. Za Umara arabscy zdobywcy operują jednocześnie w Iraku i Syrii. Chalid ibn al-Walid, “miecz Allaha”, zdobywszy Al-Hirę, stolicę buforowego państwa arabskiego Lachmidów w Iraku, w ciągu 17 dni forsownej jazdy na wielbłądach przedziera się do Syrii. Tu pokonuje inne arabskie państewko buforowe, Ghassanidów, w bitwie pod Mardż Rahit i pod Bosrą, jedną ze stolic Ghassanidów, łączy się z resztą sił muzułmańskich. Chalid Ibn al-Walid zostaje głównodowodzącym Arabów. 30 lipca 634 Arabowie odnoszą zwycięstwo pod Adżnadajn. Zdobył Busrę bez oporu, następnie Al-Fihl (gr. Pella) w styczniu 635. W lutym pokonują przeciwnika pod Mardż as-Suffar, we wrześniu 635, po 6 miesiącach oblężenia zajmują Damaszek. Dalej dostają się w ich ręce kolejno: Baalbak, Hims, Hama i inne miasta. Mieszkańcy Szajzaru witają zdobywców przy akompaniamencie orkiestry[6]. 20 sierpnia 636 nad rzeką Jarmuk 25-tysięczna armia Arabów pokonuje wojska bizantyjskie liczące 50 000, pod wodzą Teodora, brata cesarza Herakliusza (610-641). Po tym zwycięstwie Chalid, którego kalif Umar nie lubił, został odwołany, a jego miejsce zajął Abu Ubajda Ibn al-Dżarrah. Z kolei po nim obejmie zarząd Muawijja, przyszły kalif (661-680). Jerozolima broniła się jeszcze do 638, Cezarea do 640; ta ostatnia padła po 7 latach oblężenia, w wyniku zdrady jednego z mieszkańców. Ludność miejscowa Syrii i Palestyny czuła silniejszą więź z Arabami, należącymi również do ludów semickich, niż z Konstantynopolem, ponadto jako wyznawcy głównie monofizytyzmu, była zrażona do cesarza bizantyjskiego, który narzucał im własne dogmaty religijne.
Podbój Iraku, Iranu i Armenii
W Mezopotamii dowodził Arabami Sad Ibn Abi Wakkas, jeden z towarzyszy Proroka. W czerwcu 637 rozbił Persów pod wodzą Rustama w bitwie pod Al-Kadisijją i wkroczył do stolicy Sasanidów w Ktezyfonie (Al-Madain). Zdobywcy prowadzili operacje wojskowe przeciw Persom ze świeżo założonych obozów wojskowych, Al-Basry i Al-Kufy (ta ostatnia powstała koło stolicy Lachmidów w Al-Hirze), które w przyszłości staną się ważnymi ośrodkami miejskimi. Al-Kufa będzie za Alego i pierwszych Abbasydów stolicą kalifatu. Pod koniec 637 Arabowie rozbijają Persów pod Dżalula, a w 641 zdobywają Mosul. W 642 dobijają resztki wojsk perskich w bitwie pod Nihawandem (koło starożytnej Ekbatany), w której dowodził bratanek Sada Ibn Abi Wakkasa. W 640 podbijają Al-Ahwaz (zwany również Chuzistanem lub Arabistanem), w 649-650 zdobywają Istachr, (starożytne Persepolis) stolicę Farsu i miejsce pochówku starożytnych królów perskich z dynastii Achemenidów, dalej Chorasan, Beludżystan, i około 643 docierają do granic Indii. W latach 640-652 muzułmanie podbijali bizantyńską Armenię. W 651 Jazdagird III zostaje zgładzony w czasie ucieczki koło Marwu przez jednego z własnych ludzi – skończył podobnie, jak Dariusz III uciekający przed Aleksandrem Macedońskim.
Podbój Egiptu
W 639 Amr Ibn al-As samowolnie wyrusza przeciw Egiptowi i stawia kalifa Umara przed faktem dokonanym. W styczniu 640 zdobywa Peluzjum (arab. Al-Farama) po miesięcznym oblężeniu, następnie Bilbajs na wschód od dzisiejszego Kairu i przystępuje do oblężenia Babilonu – twierdzy nad Nilem, w pobliżu wyspy Ar-Rawda. Kalif dosyła mu posiłki pod wodzą Az-Zubajra Ibn al-Awwama, Cyrus (arab. Al-Mukawkas), patriarcha Aleksandrii i gubernator bizantyjski Egiptu, pośpieszył do Babilonu z wojskiem pod wodzą augustalisa Teodora. W lipcu 640 Amr rozbił armię bizantyjską pd Ajn asz-Szams (ob. Heliopolis, dzielnica Kairu z lotniskiem). Teodor uciekł do Aleksandrii, a Cyrus zamknął się w Babilonie. Cyrus nawiązał rokowania z Arabami i zgodził się płacić daninę, o czym powiadomił cesarza. Cesarz Herakliusz (610-641) oskarżył go o zdradę i skazał na banicję. Arabowie zdobyli Babilon w 641 i zawarli pokój z Cyrusem, który tymczasem wrócił do łask po śmierci cesarza Herakliusza w lutym 641. Zgodził się, licząc na zachowanie choć części władzy pod panowaniem Arabów, na płacenie podatków i nie wpuszczanie wojsk bizantyjskich. Młodziutki Konstans II (641-668) ratyfikował układ w 642. Koptowie poinstruowani przez przywódcę religijnego podporządkowali się nowej władzy, zwłaszcza że za Bizantyjczykami nie przepadali. Późniejsza tradycja koptyjska uznała jednak Cyrusa za Antychrysta i prześladowcę kościoła koptyjskiego. Na miejscu obozu Amra oblegającego Babilon stanęło nowe miasto – Al-Fustat (ob. tzw. ‘stary Kair’) z pierwszym w Afryce meczetem (z 641-642), nazwanym imieniem Amra Ibn al-Asa. Amr został odwołany ze stanowiska gubernatora Egiptu przez następnego kalifa, Usmana. Istnieje legenda o Bibliotece Aleksandryjskiej, którą mieli zniszczyć zdobywcy arabscy. Jednak starożytny księgozbiór zniszczyli już legioniści Cezara w 48 p.n.e., a kolejny, tzw. Bibliotekę-Córkę kazał zniszczyć cesarz Teodozjusz I na mocy edyktu z 389.
Śmierć
Umar został zasztyletowany 3 listopada 644 w meczecie w Medynie przez jeńca perskiego, chrześcijanina imieniem Abu Lulu’a, któremu rzekomo udało się zbiec do miasta Kaszan.